شب یلدا

زمستان امدو پاییز رفت امیدواریم همیشه پایدار و سر بلند باشید و ایران و ایرانی همیشه موفق و پاینده باشد.شب یلدا یکی از اداب و سنن قدیمی ایرانیان هستش که سال هاست در سرزمین ما اریایها بوده و هست  

شب یلدا مبارک

غدیر در نگاه مولی الموحدین

غدیر در نگاه علی(ع) 

در دوره خلافت و حاکمیت علی بن ابیطالب علیه السلام، روز عید غدیری  با جمعه مصادف گردید . امام در آن روز خطبه ای مفصل ایراد فرمود و مباحث عمیق و ارزشمندی در توحید و نبوت و امامت بیان داشت .

ایشان نخست به حمد و ثنای خدای متعال پرداخت، صفات ربوبی اش را برشمرد، نعمت هایش را مورد توجه قرار داد و بعد خطاب به مردم فرمود: خداوند تعالی امروز دو عید بسیار بزرگ ( جمعه وغدیر) را در یک زمان برای شما قرار داده است؛ دو عیدی که هر یک فلسفه وجودی دیگری را تکامل می بخشد و به وسیله هر کدام هدایت در دیگری اثر بخش می شود ... سپس فرمود: توحید و ایمان به یگانگی خداوند پذیرفته نمی شود مگر با اعتراف به نبوت پیامبرش محمد صلوات الله علیه، و دین و شریعت محمد صلوات الله علیه پذیرفته نمی شود مگر با قبول ولایت امر کسی که خدا فرمان ولایتش را داده است، و همه این امور سامان نمی پذیرد مگر بعد از توسل و تمسک به اهل ولایت .

غدیر از نگاه مولی الموحدین علی علیه السلام

سپس فرمود: خداوند در روز غدیر آنچه درباره منتخب خود اراده کرد بر پیامبرش فرو فرستاد . به او فرمان داد تا ولایت و وصایت را ابلاغ کند، مجال را از کافران و منافقان بگیرد و نگران گزند دشمنان نباشد . روز غدیر، قدر و منزلت بسیار دارد، در آن روز گشایش های الهی فرا رسیده و حجتش بر همه تمام شده است . امروز روز روشنگری و اظهار عقیده از جایگاه بلند و روشن است، امروز روز تکامل دین و روز وفای به عهد است .

غدیر روز رسول الله (صلوات الله علیه) و مشهود من (علی ابن ابیطالب) است . روز ذلت و خواری شیطان، روز استدلال و برهان است . روز جدا شدن صفوف کسانی است که آن را تکذیب می کردند . امروز بزرگترین روزی است که عده ای از شما از آن اعراض کردید . روز هدایت و امتحان بندگان خداست . روز آشکار شدن کینه های نهفته در دل ها و سینه ها ، روز عرضه نصوص (سخنان بدون ابهام پیامبر) بر افراد مومن و دلباخته است. غدیر روز شیث پیغمبر است ، روز ادریس و یوشع و شمعون و ... .

منشورعلوی علیه السلام در عید غدیر

امیرمومنان علیه السلام در قسمت آخر خطبه فرمود: رحمت خدا بر شما ای مسلمانان. بعد از برگشت از این اجتماع بزرگ، امروز(غدیر) را عید بگیرید و با انجام این امور آن را بزرگ بشمارید:

-  نعمت را بر افراد خانواده و خویشاوندانتان گسترش دهید و نیکی و بخشش پیشه کنید .

-  خدا را در برابر نعمت هایی که به شما ارزانی داشته، شکرگزار باشید .

-  کنار یکدیگر جمع شوید تا خداوند اجتماع شما را فراگیر نماید .

-  نعمتهای الهی را به یکدیگر تهنیت گویید همان طور که خداوند( در این روز) با اعطای اجر و ثوابی بیش از دیگر اعیاد ، به شما تبریک می گوید.

-  با خوش رویی و شادمانی یکدیگر را در آغوش بگیرید .

-  در هنگام دیدار یکدیگر، مصافحه کنید و به هم تبریک بگویید . 

منبع:

اقبال الاعمال، سید بن طاووس، صص 464-461.

به استقبال دعای عرفه

صحرای عرفات بود و آفتاب سوزان و ریگ‌های تفیده. و آنگاه که سیدالشهدا(ع) از خیمه خویش برون آمد و به آسمان نگریست، موسم بهار فرا رسید و نسیم ملکوت بار دیگر وزیدن گرفت.
    اینک حسین(ع) در جانب چپ کوثر رحمت چون سروی سبز و با شکوه ایستاده بود و رو به سمت کعبه، آنچنان دست به دست آسمان برافراشته بود، و آنچنان با تضرع، زیباترین کلمات را در ستایش پروردگار خویش بر زبان می‌راند که گویی تشنه‌ای در طلب آب زلال برخاسته است. آن روز صحرای عرفات از سیلاب اشک سرور عاشقان سیراب شد تا فردا صحرای نینوا از خون آن حضرت سیراب شود. که شهادت اجر عظیم نیایشگرانی است که دمی از یاد محبوب غفلت نورزند و بقا را در فنا بجویند و از قید خویش رسته، به محبوب ملحق گردند.
    نیایش عرفه، نیاشی است که از حنجره سرخ سالار عاشقان برخاسته و روایتگر ایمانی الهی و شور و اشتیاق مقدسی است که می‌تواند صحرای بایر هر دلی را به گلستان سبز و با طراوتی میهمان کند و هر باغ خزان زده‌ای را به عطر دلپذیر گل‌های سرخ بیاراید.
    دعای عرفه شگفتی دیگری‌ست از مردی که سراسر عمرش شگفت بود. شگفتی پایان‌ناپذیری که در طی قرون و اعصار دوست و دشمن را به تحسین واداشته و به اندیشه فرو برده است.
    دعای عرفه مناجاتی لطیف و صادقانه و ابراز ارادتی نجیب و عارفانه از ابرمردی‌ست که در پیشگاه پروردگار خویش گواهی می‌دهد بر آنکه اگر حیات دنیوی او تا سرانجام جهان نیز به طول انجامد و اگر همه اعضا و جوارح و تمامی آنچه بر گستره هستی وجود دارند، به یاریش بشتابند، باز هم از عهده شمارش و شکر نعمتی از نعمات بیکران الهی برنخواهد آمد!
    آموزگار بزرگ شهادت در دعای عرفه برخی از نعمت‌های خدا را بر ما باز می‌شمارد و تا چشم ما را به سرمایه‌هایی که به رایگان در اختیار داریم، بازگشاید. پس حمد و سپاس سزاوار پرودگاری‌ است که شنوایی و بینایی بخشید ما را و با آنکه بی‌نیاز از آفریدن ما بود و ما نیز از آفریده شدن ناآگاه، اما به ما رخصت خلق شدن داد و بر جان ما احسان فرمود، عافیتمان بخشید و هدایتمان کرد. پروردگاری که ما را در کنار گرفت، بهره بخشید، عزیز فرمود، امان داد و جامه صفا بر قامت ما پوشاند.
    پاک و منزه است پروردگار عالیمان که به نور مقدس خویش زمین و آسمان‌ها را از ظلمت و تاریکی رهایی بخشیده و امور را به نیکی سامان داده است. پروردگاری که کتب آسمانی و پیامبران عالیقدرش را برای نجات بشر از شرک و گمراهی، و رسیدن به ساحل سعادت و رستگاری فرو فرستاد و آدمی را به حال خویش وا ننهاد.
    پس ای خدای من که آگاهی از تمامی لغزش‌های پنهان و آشکارم و اگر نبود پرده‌پوشی‌های تو، چه بسیار رسوا شده بودم. بر جرائم اعمال خط عفو بکش به هدایت خود، گام‌هایم را از لغزش در گرداب گناه مصون بدار و مرا از خشمت ایمن فرما و رحمتت را بر من وسیع‌تر کن، ای آنکه هرگاه تو را خواندم، بی‌درنگ پاسخم دادی و هرگاه به درگاه تو روی آوردم، بی‌نیاز روانه‌ام فرمودی و حاجتم را به نیکوترین وجه برآوردی.
    معبود من! در پیشگاه تو اعتراف می‌کنم که منم آنکه خطا کردم، بد کردم، به نادانی و غفلت فرو افتادم، عهد شکستم، از وعده‌هایم سرپیچی کردم و اینک در زیر بار گرانی از این همه معصیت و شرمسار از نافرمانی نسبت به ارتکاب آنچه که نهی فرموده‌ای، عذرخواه و سر به زیرم.
    معبودا! رحمت فرست بر محمد، خاتم فرستادگان که رسول رحمت است و بر خاندانش که پاکیزه و برگزیده‌اند و مرا در شمار مشتاقان و شکرگزاران خویش قرار ده و از فضل و عطایت مأیوس مگردان.
    دل می‌سپاریم به فرازی والا از دعای عرفه، همآوا با حنجره سرخ حضرت ابی‌عبدالله(ع):
    «خدایا ذلت من پوشیده نیست بر تو و از خودت می‌خواهم که مرا به حضرتت برسانی و تو را به وسیله تو دلیل آرم، هدایت کن مرا با نور خودت به سویت و مرا به تصدیق بندگیت بر پای دار، خدایا! از مخزن دانشت به من بیاموز و مصون و محفوظ دار.
    خدایا! مرا به حقایق نزدیکانت آراسته فرما و مرا به طریق اهل جذبه و اشتیاقت راه ده...
    خدایا! مرا از خواری نفس بیرون آور و پاک کن مرا از تردید و شرک خود، پیش از رفتن به گور.
    
    منبع:
    - مفاتیح‌الجنان – تألیف: ثقه‌المحدثین شیخ عباس قمی