عرفه
عرفه
دل در جوشش ناب عرفه، وضو می گیرد و در صحرای تفتیده عرفات، جاری می شود. آن جا که ایوان هزار نقش خداشناسی است. لب ها ترنم با طراوت دعا به خود گرفته و چشم ها امان خود را از بارش توبه، از دست داده اند. دل، بیقرار روح عرفات، حضرت اباعبدالله الحسین (ع) شده است. پنجره باران خورده چشم ها از ضریح اجابت، تصویر می دهد و این صحرای عرفات است که با کلمات روحبخش دعای امام حسین (ع) و اشک عاشقان او بر دامن خود اجابت را نقش می کند. اشک و زمزمه ما را نیز بپذیر، ای خدای عرفه.
مهربانا
پروردگارا!
ای نهایت مطلب حاجات و ای کسی که رسیدن به تمام خواسته ها در دست توست و ای آنکه نعمتهایت را به بها نمی فروشی و ای کسی که عطاهایت را به کدورت منت آلوده نمی سازی ، و ای که به تو بی نیاز شوند و از تو بی نیاز نباشند ، و ای آنکه به تو رو کنند و از تو رو بر نتابند و ای که درخواستها گنجهایت را فانی نمی کند و ای که هیچ دستاویزی حکمت تو را تغییر نمی دهد . ای کسی که رشته نیاز نیازمندان از تو قطع نمی گردد ، و ای که دعای دعاخوانان تو را خسته نمی کند ... هر کس رفع نیاز خود را از جانب تو بخواهد حقا که حاجتش را در جایگاه اصلی خود خواسته ... و هر که در نیاز خود به یکی از آفریدگان تو رو کند و یا او را به جای تو وسیله برآمدن حاجات قرار دهد بی شک خود را در معرض نومیدی آورده و از جانب تو سزاوار محرومیت از احسان گشته .
بار خدایا!
جواب دهنده دعایم باش و به ندایم التفات کن و بر زاریم ترحم نما و صدایم را بشنو و رشته امیدم را قطع مکن ... و در این حوایج و دیگر حوایجم روی مرا به سوی غیر خود قرار مده و کارساز من باش به برآوردن خواسته ام و روا کن حاجتم و رسیدن به آرزویم پیش از آنکه از اینجای خود برخیزم با آسان ساختن مشکلم و با سرنوشت خوبی که برایم مقدر کردی ... همانا که تو کارگشای کریمی .
پیام آور
اگر مهربانترین قلبی را که در شماست بیدار کنید،
آن گاه می توانید ،بزرگترین پیامبر روز و شب شوید.
آن گاه که چون کودکان در پی پروانه ها و بادبادک ِ رها بدوید
آن گاه که ساده برای شادمانی ِ پشت پرچین یک شکلات ،گریه کنید
آن گاه که با قلبهایتان به چیزها بیندیشید، تنها با قبلتان راه بروید ،
آن گاه تازه ترین پیام آور زمین خواهید شد.